Auteur: Greet Blok

Met dank aan Anna

 Ik ben net thuis van een indrukwekkende reis naar Israël, het land waar ik 9 jaar woonde vanaf mijn 11^e levensjaar. Het was bijna 20 jaar geleden dat ik er voor het laatst was.

Een van de momenten die me geraakt heeft was tijdens ons bezoek aan Jeruzalem in de St. Anna-kerk (Anna, moeder van Maria). Een dierbare vriend had me gewezen op deze plek en gezegd, ‘Greet, dit is echt een plek voor jou’ en gelijk had hij. Allereerst trof me de eenvoud van het gebouw, het licht en de stilte en dat middenin de drukte van de oude stad in Jeruzalem. Maar waar deze plek vooral om bekend staat is de prachtige akoestiek, een plek die wel heel nadrukkelijk uitnodigt tot zingen…

 Toen Frank, mijn man en ik binnen liepen hoorde we gezang. Het klonk prachtig uit 2 kleine boxjes, althans dat dacht ik, maar het bleken 2 mensen te zijn die stonden te zingen voor het altaar. We zaten een tijdje te luisteren tot ze stopten. Toen stootte Frank mij aan, zullen we ook? Oef, dat vond ik wel heel spannend, bovendien was ik nog behoorlijk onder de indruk van het prachtige gezang van daarvoor. Maar het kriebelde wel. Op een gegeven moment begon ik zachtjes te neuriën. Het klonk gelijk, maar het bleef heel spannend. Op dat moment kwam er een grote groep mensen binnen. Ze gingen recht voor ons staan, nog net niet op mijn tenen, maar het scheelde niet veel. Ik voelde me letterlijk van mijn plek geduwd en schoof een stukje opzij. Het was toen net alsof Anna zelf mij influisterde, ‘Greet, dit is vast niet je bedoeling’.

De grote groep zong een lied in een taal die we niet verstonden en ging weer. De plek was weer vrij en Frank en ik schoven  terug. Ik zei tegen mezelf ‘oké Greet, ga!’, en tegen Frank, ‘oké, zullen we?’ Vanaf dat moment ging het vanzelf, het een na het andere lied borrelde op en we zongen werkelijk van alles. De ruimte werd een synagoge, een kerk, een tempel, de natuur en ons gezang zwol aan in canon, meerstemmig en vooral heel erg samen, zo ontzettend fijn! Toen we klaar waren zaten we nog een tijdje stil na te genieten.

Ineens viel mijn blik op een ster in de marmeren vloer, precies in het midden van de kerk. Ik moest er gewoon gaan staan. En daar zong ik helemaal alleen het laatste lied.

‘Confrontatie met mijn draken’

Iedere vrijdagochtend ga ik naar Zumba op de sportschool. Mensen die mij kennen weten dat dansen een grote passie van mij is, dus er moet heel wat gebeuren wil ik het overslaan. Wat het extra leuk maakt is dat ik er iedere keer een stel fijne vrouwen ontmoet, met wie ik na de zumba uitgebreid aan de koffie zit en dan bespreken we de dingen van ons leven.
Zo kwamen we er vandaag achter dat de meeste van ons het in deze tijd van het jaar wat moeilijk hebben. Ik merk dat zelf ook. Ik slaap minder goed en er komen allerlei thema’s langs die ik al zo lang ken. Zucht. Een goeie bekende is bijvoorbeeld dat ik na iets heel fijns en bijzonders, naderhand eerst heel enthousiast ben en in mijn element en dat daarna de twijfel toeslaat. Dat had ik bijvoorbeeld na mijn feest en ook na een workshop. Helemaal blij en dan ineens ‘o jee, wat heb ik gedaan?’ en dan is het helemaal mis, dan word ik kritisch en hard naar mezelf, echt heel naar. Daar vertelde ik dus over vandaag aan de koffie. Oh, zei een van de vrouwen, dat hoort echt bij de tijd van Michael, dan kom je al je draken tegen die je moet verslaan. Nou, dat was een hele geruststelling. Het klopt dus, ik klop dus… 😉

Maar wat helpt nou in deze tijd? Daar had ze gelukkig ook antwoord op: Vertraag, doe het rustig aan en neem stap voor stap, blijf bij datgene waar je op dat moment mee bezig bent. Ja mooi, daar kon ik wat mee en ik had ook al gemerkt dat het me hielp. Later op de dag kreeg ik van dezelfde vrouw nog een mail over Michael en deze tijd van het jaar met dit mooie gedicht:

Natuur, uw moederlijke zijn,
Ik draag het in mijn wilswezen
En de vuurmacht van mijn wil
Staalt de drijfveren van mijn geest,
Opdat zij zelfgevoel baren
Om mij in mijzelf te dragen.

Nadat ik dit las zag ik ineens dat ik uit mezelf al precies dat deed wat mij zo helpt in deze tijd en dat is contact maken met de natuur, herfsttakken in een vaas, mijn kopjes koffie buiten onder de tarp, ook als het regent en rustig aan doen. Het zijn zulke fijne momenten in mijn dag. Mijn eigen natuur weet wat goed voor me is, daar kan ik op vertrouwen!

Ik hoop dat je zonder al teveel kleerscheuren uit de strijd komt met je draken.