Vorige maand was de oma van Frank (mijn man) jarig. Ze werd 95 jaar. Wat een leeftijd! We wilden graag naar haar toe die dag, maar wisten ook niet zo goed wat we ermee aan moesten. Oma ligt al maanden alleen nog maar in bed, ze eet nauwelijks, slaapt meestal en ze is dement aan het worden. Waar konden we haar nog plezier mee doen en was er een mogelijkheid om haar te laten voelen dat ze jarig was die dag? Frank kwam met het idee om voor haar te zingen. Maar wat dan? Lang zal ze leven? Tja, dat zit er niet in, maar waarom eigenlijk niet? Wat maakt die tekst nou uit? De laatste keren dat we bij haar waren genoot ze zichtbaar van aangeraakt worden en knuffelen. Ons idee om voor oma te gaan zingen en haar te knuffelen voor haar verjaardag werd gemengd ontvangen in Franks familie. En dat begrijp ik heel goed. Wij besloten te gaan met taart (voor onszelf ;-)) en advocaat met slagroom, waar oma dol op is. Dus wie weet.
Het werd een heel bijzondere ochtend voor me en ik geloof voor iedereen, ook voor oma. Toen we aankwamen was oma wakker, dat was een verrassing en ze zag ons. Rutger, Franks broer, gaf oma een kus “je bent jarig oma, 125 jaar, gefeliciteerd!”. “Echt?” oma reageerde zowaar. Ze kon het niet geloven. We zijn om haar bed gaan staan en hebben uit volle borst voor haar gezongen “Lang zal ze leven, ze leve hoog in de gloria!” En we hebben haar geknuffeld, gestreeld, gezoend. Terwijl ik dit schrijf voel ik nog haar wang tegen de mijne. Ze genoot ervan en ontspande. Op een gegeven moment zei ze tegen me, met haar lage stem “dankjewel, je hebt warme handen”. Zo bijzonder. We hebben met z’n allen advocaat gegeten, met slagroom. Oma ook, 2 glaasjes! Toen we weggingen was oma zichtbaar ontroerd, ze had tranen in haar ogen.
Toen ik na afloop door de gangen van het verzorgingshuis liep voelde ik me blij, ontroerd en bijzonder rustig en ontspannen. Zo heerlijk om zo contact te hebben, zonder woorden, alleen maar fysiek. Verder hoefde er helemaal niks. Ik heb nog nooit zo intiem contact met haar gevoeld als nu. Dankjewel oma.