De afgelopen tijd is een ingrijpende, intense tijd voor mij geweest.
Het is mede te danken aan wat ik leerde tijdens mijn mindfulness-trainersopleiding en het integreren ervan in mijn dagelijks leven dat deze tijd voor mij een hele goede en mooie tijd is geweest die ik nog steeds in me meedraag. Ik ben het leven helemaal aangegaan en heb het bewust beleefd. Ik hoop dat mijn stukje jou inspireert om het leven te omarmen met al z’n up’s en down’s.
Vlak na de zomervakantie kwamen Frank en ik tot de ongelofelijke ontdekking dat ik zwanger was. Het was heel erg welkom, hoewel het ook even schrikken was, we hadden er niet meer op gerekend, ik ben al 48 jaar. Ook was er angst. Ik ben 2 jaar geleden ook twee keer zwanger geweest en dat liep beide keren uit op een miskraam.
Maar het leek goed te gaan deze keer, de eerste echo’s waren goed en na 11 weken zagen we een klein bewegelijk wezentje, met een kloppend hartje, met armpjes en beentjes. We kregen steeds meer vertrouwen en begonnen ons erop te verheugen en plannen te maken. Een heerlijke vrolijke tijd.
We hadden een hele lieve verloskundige, die erg met ons meeleefde. Ze plande extra echo’s voor ons in om ons gerust te stellen, het was nog zo ontzettend spannend. In week 13 gingen we weer voor een echo, vol goede moed, als die echo positief was zouden we ons nieuws aan de grote klok hangen…
En toen bleek ons kindje niet gezond. Weer zagen we een levendig spartelend kindje met alles erop en eraan. Maar op zijn buik was een grote bal zichtbaar, zijn ingewanden bleken zich te ontwikkelen buiten de buikwand en de verloskundige zag een verdikking bij de nekplooi. Binnen een paar dagen zaten we in het WKZ.
Frank en ik hebben besloten af te zien van allerlei onderzoek, we voelden heel duidelijk dat we ons geen illusies hoefden te maken, ons kindje was niet levensvatbaar en we besloten de zwangerschap af te breken. Daarin hebben we ons heel erg gesteund gevoeld door de mensen die werken in het WKZ. We ervoeren veel ruimte, vrijheid en respect. Heel verrassend voor mij, ik heb het ook anders meegemaakt in ziekenhuizen.
Het was op een ochtend, een week of twee voor ik zou bevallen, ik zou de kamer gaan stofzuigen en allerlei andere huishoudelijke klusjes.
Maar ik had een knagend gevoel in mijn maag en iets hield me tegen om te beginnen, alsof ik dan ergens aan voorbij zou gaan. Ik voelde een sterke drang om te gaan zitten, alleen maar te zitten en verder niks en dat heb ik gedaan. Ik heb wat kaarsjes aangestoken, rustige klassieke muziek aangezet en ik ben gaan zitten, urenlang.
Het gevoel in mijn maag werd sterker, ongemakkelijk, misselijkmakend en ik had de neiging om weer op te veren en te gaan stofzuigen, maar ik bleef zitten, ik bleef bij dat gevoel.
En toen realiseerde ik me dat ik heel veel moeite had om mijn zwangerschap te beëindigen, alsof ik dit kindje de deur wees en hij niet welkom was, een heel naar gevoel. Ik werd heel verdrietig (ook terwijl ik dit opschrijf).
En toen ineens viel me te binnen, ja ik ging fysiek afscheid nemen van dit kindje, maar niet van zijn zieltje. Ik voelde hem heel dichtbij en hij kreeg gezelschap van de andere zieltjes die eerder hadden aangeklopt in mijn leven en die fysiek niet in mijn leven waren. Ik voelde ze in- en om me heen. Heel intens en troostend, als een warme deken om me heen.
Ik ben heel blij dat Frank en ik bewust samen de keuze hebben gemaakt om aan dit gegeven in ons leven alle ruimte en aandacht te geven. We hebben ons werk en andere verplichtingen een tijdje neergelegd. We waren veel samen, met z’n tweeën en met de kinderen en hielden het heel rustig. Het voelde als een lange retraite.
We stonden heel dichtbij onszelf en bij elkaar en waren in staat om van daaruit keuzes te maken die bij ons passen.
Op 25 november is ons zoontje Robin geboren en we hebben met ons gezin afscheid van hem genomen.
Alles wat daarin op mijn pad kwam ben ik aangegaan. Ik heb me intens verdrietig gevoeld en enorm gelukkig. Ik heb genoten van de liefde en betrokkenheid in ons gezin, van vrienden, familie en bekenden. Ik voelde me gedragen en gesteund.
Robin was een klein wondertje, hij was prachtig, een engeltje en hij heeft me gebracht dat ik kon voelen hoe gelukkig ik ben als ik helemaal trouw ben aan mezelf en het op mijn manier doe, samen met Frank. Ik heb gevoeld hoeveel Frank en mijn kinderen voor mij betekenen en hoe fijn ik het vind om moeder te zijn.
