Auteur: frankkarelse

De laatste tijd heb ik aardig wat buiken mogen masseren. Heel bijzonder vind ik dat. Bij het idee dat iemand anders mijn buik gaat aanraken is mijn eerste reactie dat ik even mijn adem inhoud en mijn buik intrek. Ik schrik een beetje en deins terug. Vergelijkbare reacties zie ik soms ook in eerste instantie bij mensen aan wie ik een buikmassage voorstel. Het is een spannend gebied van ons lichaam en het komt heel dichtbij. Dat realiseer ik me heel goed als ik een buik mag masseren.

Toch merk ik bij iedereen die het toeliet, dat het ze goed deed. Er ging een wereld open, voor de mensen die ik mocht masseren en voor mij. Er werd zoveel gevoeld en ervaren. En het bracht prachtige inzichten. Ik ben er van onder de indruk. Hier een prachtig voorbeeld:

Een vrouw voelde een steen in haar buik die op haar drukte, het voelde zwaar. Terwijl haar buik werd aangeraakt, realiseerde ze zich dat ze veel verantwoordelijkheid voelde voor haar moeder, dat ze haar spaarde en haar uit de wind hield. Ze besefte dat ze dat al deed vanaf dat ze 5 jaar was en ze zich sindsdien nooit meer echt vrij voelde. Op de massagetafel ontdekte ze ook weer het vrije meisje in zichzelf dat graag schelpen verzamelde op het strand en ze mee naar huis nam. Daar houdt ze nog steeds van. Hoewel ze er ook voor haar moeder wil zijn, besloot ze ook om zichzelf meer ruimte en vrijheid te permitteren.
(Leuke bijkomstigheid is dat er heel veel schelpen in mijn massageruimte liggen en ze had toevallig die dag wat schelpen voor mij meegenomen. Iets in haar kende dat gevoel van vrijheid nog steeds …☺)

Verder zie ik mensen vooral ontspannen en tot rust komen als ik hun buik masseer. Daardoor beginnen darmen vaak te borrelen en sommigen moeten gelijk naar de wc. Anderen beseffen dat hun onderbuikgevoel veel meer klopt dan de drukke gedachten en redenaties in het hoofd.

Ik kan het je aanbevelen meer aandacht te schenken aan je buik.
Je mag natuurlijk komen voor een (buik-) massage, maar het kan ook heel simpel. Leg af en toe je hand op je buik, voel de warmte van je hand en de natuurlijke deining van je ademhaling. Het kan overal, terwijl je ergens zit of voordat je gaat slapen in je bed. Geef je buik de ruimte, houd je adem en je buik vooral niet in, buik lekker uit!
Merk wat er gebeurt. Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen!

Vorige maand was de oma van Frank (mijn man) jarig. Ze werd 95 jaar. Wat een leeftijd! We wilden graag naar haar toe die dag, maar wisten ook niet zo goed wat we ermee aan moesten. Oma ligt al maanden alleen nog maar in bed, ze eet nauwelijks, slaapt meestal en ze is dement aan het worden. Waar konden we haar nog plezier mee doen en was er een mogelijkheid om haar te laten voelen dat ze jarig was die dag? Frank kwam met het idee om voor haar te zingen. Maar wat dan? Lang zal ze leven? Tja, dat zit er niet in, maar waarom eigenlijk niet? Wat maakt die tekst nou uit? De laatste keren dat we bij haar waren genoot ze zichtbaar van aangeraakt worden en knuffelen. Ons idee om voor oma te gaan zingen en haar te knuffelen voor haar verjaardag werd gemengd ontvangen in Franks familie. En dat begrijp ik heel goed. Wij besloten te gaan met taart (voor onszelf ;-)) en advocaat met slagroom, waar oma dol op is. Dus wie weet.

Het werd een heel bijzondere ochtend voor me en ik geloof voor iedereen, ook voor oma. Toen we aankwamen was oma wakker, dat was een verrassing en ze zag ons. Rutger, Franks broer, gaf oma een kus “je bent jarig oma, 125 jaar, gefeliciteerd!”. “Echt?” oma reageerde zowaar. Ze kon het niet geloven. We zijn om haar bed gaan staan en hebben uit volle borst voor haar gezongen “Lang zal ze leven, ze leve hoog in de gloria!” En we hebben haar geknuffeld, gestreeld, gezoend. Terwijl ik dit schrijf voel ik nog haar wang tegen de mijne. Ze genoot ervan en ontspande. Op een gegeven moment zei ze tegen me, met haar lage stem “dankjewel, je hebt warme handen”. Zo bijzonder. We hebben met z’n allen advocaat gegeten, met slagroom. Oma ook, 2 glaasjes! Toen we weggingen was oma zichtbaar ontroerd, ze had tranen in haar ogen.

Toen ik na afloop door de gangen van het verzorgingshuis liep voelde ik me blij, ontroerd en bijzonder rustig en ontspannen. Zo heerlijk om zo contact te hebben, zonder woorden, alleen maar fysiek. Verder hoefde er helemaal niks. Ik heb nog nooit zo intiem contact met haar gevoeld als nu. Dankjewel oma.

Grappig is dat toch, dat heel veel mensen denken dat als je mindfulnesstrainer bent, zoals ik dus ;-), dat je het dan allemaal wel weet zo langzamerhand en volledig verlicht en ontspannen door het leven gaat. Nou, echt niet!
Ik zal je een paar voorbeelden geven uit mijn leven wat er bij mij gebeurt en hoe mindfulness mij helpt:

Fanatiek zwoegen achter de grasmaaier, daar ben ik toevallig erg goed in. Ik merk het als ik last krijg van mijn rug en chagrijnig word en weet inmiddels ook dat het nergens voor nodig is. Ik kan mijn tempo en intentie makkelijk aanpassen. Ik krijg meer plezier in grasmaaien en wordt nog effectiever ook.

Ik merkte deze week dat ik me opgejaagd voelde. Toen ik stilstond bij dat gevoel besefte ik dat ik me heel erg bezig hield met het idee dat ik moet zorgen dat onze tuin op orde is voor we op vakantie gaan. Ik vroeg me: Is dat echt nodig? Conclusie: helemaal niet! Sterker nog, het is eeuwig zonde om daar tijd en energie aan te besteden, ik kan er naderhand niet eens van genieten en als ik thuis kom is de tuin sowieso ontploft. Ik kon het idee loslaten en ontspannen daardoor.

Ik hou ervan om mensen te helpen en voor ze te zorgen. Soms schiet ik een tikkie door… Als ik tijdens een gesprek merk dat ik met mijn lijf voorover neig, de spanning voel in mijn nek en kaken realiseer ik me dat ik teveel mijn best doe, problemen voor een ander op wil lossen terwijl ik dat helemaal niet kan. Dan weet ik weer dat ik achterover kan leunen, ontspannen en er alleen maar hoef te zijn en te luisteren. En dat dat goed genoeg is.

Ik kan heel stoer een daadkrachtig overkomen. Dat kan ik ook echt zijn, maar soms voelt het van binnen heel anders… Als ik herken dat ik me zo voordoe terwijl mijn hart bonst omdat ik geschrokken ben of iets me raakt helpt het me om te zeggen hoe het echt zit. Dan voel ik me rustig worden en vaak ontstaat er een veel opener en ontspannen contact met de ander.

Ik kan eindeloos blijven aanvullen met voorbeelden. Mindful leven is een voortdurende ontwikkeling waardoor ik steeds tot nieuwe inzichten kom en ontdekkingen doe. Het vraagt om onderhoud en discipline, ik ben nooit klaar. Mijn leven heeft ook nog gewoon z’n ups en downs, net als iedereen. Waarom doe ik het dan eigenlijk, zou je je kunnen afvragen…
Mindfulness heeft mij ook veel opgeleverd: Ik voel me rustiger, meer ontspannen en evenwichtiger. Ik heb flink wat pit, maar kan beter tot 10 tellen en geduld opbrengen (zeggen ook mijn kinderen ;-)). En door mindfulness sta ik steeds weer stil bij: Wat houdt me bezig? Met welke intentie doe ik dingen? Wat raakt me? Klopt het wat ik doe?
Dit helpt me vervolgens om bewust keuzes te maken; stoppen? doorgaan? afwachten? veranderen? blijven? weggaan? spreken? stil zijn? luisteren? negeren?
Op deze manier blijf ik de verantwoordelijkheid dragen voor mijn eigen leven, voor mijn eigen welzijn en geluk. En ik kan me geen ander leven voorstellen dat meer vervullend is dan zo.

Een aantal van mijn massageklanten maakt regelmatig een afspraak bij mij. Sommigen maken bij vertrek gelijk een afspraak voor een volgende keer. Dat vind ik natuurlijk heel erg leuk en fijn, ik doe mij werk heel graag en ik hou ervan om al masserend contact te maken en een stukje mee te lopen in het leven van ander.
Maar ik vind het vooral heel mooi dat ze zichzelf die massages gunnen en op deze manier goed voor zichzelf zorgen.

Een aantal jaar geleden deed ik een heel grote ontdekking: Zorgen voor mezelf is oké, sterker nog, het is heel goed zelfs! En ik hoef er niks voor te doen, geen voorwaarden, goedmakers of verrekeningen, het is niet egoïstisch of kortzichtig. En ik heb ervaren dat het klopt. Als ik goed voor mezelf zorg, mezelf in acht neem, voel ik me sterk, evenwichtig en liefdevol. Daarmee geef ik mezelf en anderen het beste van mezelf wat ik te geven heb. Dat is fijn voor iedereen, inclusief mezelf.

Zo simpel kan het dus zijn…

Een van de dingen die ik me een tijdje terug heb voorgenomen, in dit kader, is om mezelf regelmatig te laten masseren. Dat doet me goed, ik ontspan, kom meer tot mezelf en kom altijd weer tot nieuwe inzichten. Ik deed dat best aardig tot nu toe, niet zo regelmatig als ik mezelf had voorgenomen, maar toch, niet gek voor een begin… 😉

Ik was al een tijdje op zoek naar een masseur bij mij in de buurt en ineens schoot me iemand te binnen waar ik jaren geleden al eens eerder was. Ze was me in positieve zin bij gebleven. Ik maakte een afspraak met haar en nam me voor om mijn agenda mee te nemen, zodat ik, als ik haar nog steeds prettig vond, gelijk een nieuwe afspraak kon maken.

Zo gezegd zo gedaan.

Ik vond haar weer heel prettig, de massage was fijn en ik voelde dat het me goed deed.
Na de massage zat ik zacht, kwetsbaar, met een weeïg gevoel in mijn maag op mijn stoel met een glaasje water op het punt om mijn agenda uit mijn tas te halen voor een volgende afspraak. En toen gebeurde het. Het weeïge gevoel in mijn maag werd sterker en pijnlijk en er klonken stemmen in mijn hoofd: “tjonge wat decadent”, “is dat nou niet wat overdreven?”, “wat zullen anderen hier wel niet van denken?” En daarna: “Greet, stel je niet zo aan en maak gewoon een nieuwe afspraak, zo moeilijk is dat toch niet? Maak toch niet overal zo’n punt van, jij doet ook altijd zo moeilijk…”

Naar de hardheid van mijn laatste oordelen heb ik niet geluisterd. Ik voelde hoe kwetsbaar dit stuk nog is in mij, om te zorgen voor mezelf, mezelf iets gunnen helemaal voor mij alleen en dat ik mezelf tekort zou doen als ik daar zomaar overheen zou walsen.

Aan de masseuse heb ik heel precies verteld wat er in mij omging op dat moment. Ik heb even zitten huilen en ben naar huis gefietst. Een beetje wiebelig, maar dat was gek genoeg wel prettig.
Ik heb (nog) geen nieuwe afspraak gemaakt. En dat is helemaal goed voor nu.

Anderhalve week geleden heb ik samen met Ingrid van Dijk voor het eerst een retraite-weekend verzorgd. Het was een hele belevenis en ik kwam van alles tegen bij mezelf. Op facebook vatte ik het zo samen: “Ik had er zin in, vond het spannend, heb genoten, me onzeker gevoeld, werd verrast, ontroerd, blij, was in m’n element, uit m’n element en nog veel meer…”

Nadat het weekend was afgelopen reden Ingrid en ik samen naar huis en was het heel fijn om erover na te praten. Vooral ook omdat we alles tegen elkaar zeggen, waarbij we niks uit de weg gaan. Niet altijd makkelijk, toch wil ik niet anders.
Maar toen ik thuis kwam voelde ik geen voldoening, was ik moe en vroeg ik me af of ik dit weer wilde doen. Ik ken dit van mezelf. Als ik aan iets nieuws begin leg ik de lat hoog voor mezelf, ben ik kritisch naar mezelf, zoom ik vooral in op wat niet goed ging, reken ik mezelf meer aan dan nodig is (blijkt later). Zo ook bij dit weekend.
Dat Frank, mijn man, thuis was, was fijn. Ik kon mijn verhaal aan hem kwijt en dat zorgde al voor de eerste relativering.

De volgende dag was ik de hele dag alleen en sprak ik, behalve het meisje achter de kassa bij de AH, helemaal niemand. Het was heerlijk zonnig en ik heb de hele dag niets anders gedaan dan wat scharrelen op m’n erf, gerommeld in de tuin, een wasje gedraaid, wat om me heen gekeken, in de zon gezeten, gewoon, zomaar, doelloos. En toen gebeurde het vanzelf, de mist in mezelf trok op en ineens kwam er allemaal mooie momenten opborrelen van het afgelopen weekend: de zaterdagochtend waarop ik de groep leidde, ik zo in mijn element was en alles moeiteloos en vanzelf leek te gaan, de prachtige inzichten waar deelnemers mee kwamen na een middag zonder programma, hoe ik in stilte en op mezelf juist ook zo de verbondenheid met anderen kon voelen op een heel vrije en prettige manier en dat ik daar helemaal niks voor hoefde te doen.
Dit en nog veel meer kwam langs die dag en het wierp een heel ander licht op mijn weekend.

Ik kan mezelf vergelijken met een kopje thee. Middenin de ervaring ben ik net een kopje met theeblaadjes waarin geroerd wordt, er is een hoop beweging, roering en drukte in mij. Als ik stop met roeren, net na de ervaring dwarrelen de theeblaadjes nog rond in mijn kopje en voel ik de onrust extra sterk omdat ikzelf niks meer doe. Na verloop van tijd, na een goede nachtrust en een dag gescharrel zakken de theeblaadjes naar de bodem en voel ik me rustig en stil worden. Als ik dan in mijn kopje kijk zie ik wat er op de bodem ligt en zie ik met veel meer helderheid hoe het werkelijk voor mij was.
In het najaar kan je een nieuwe retraite tegemoet zien 😉

Jesse begint aan zijn tocht.

Gisteren heb ik mezelf weer eens laten masseren.
Ik was het al een tijdje van plan, maar ik liet er steeds wat tussenkomen, mijn agenda liep weer vol, vergat het weer, vond anderen belangrijker dan mezelf of vond mezelf het geld niet waard…

De nacht ervoor werd ik wakker met een naar en onbestendig gevoel. Ik voelde me ontheemd in mijn eigen leven, alsof mijn basis weg was geslagen. Ik voelde ook wel waardoor het kwam. Jesse, mijn zoon is een paar weken geleden uit huis gegaan en woont en studeert sinds kort in Utrecht. Tamar, mijn jongste dochter die nog thuis woont, heeft het druk en gaat steeds meer haar eigen gang. Marijn, mijn oudste dochter is al een paar jaar uit huis. Mijn leven met kinderen is ineens geen dagelijkse vanzelfsprekendheid meer. Ze vliegen langzaam maar zeker uit, mijn rol als moeder verandert en dat doet pijn en ik voel me onthand.

Bij Diana op de massagetafel en tijdens het masseren van mijn buik voelde ik hoe ik de pijn onbewust had weggestopt had in een klein ballonnetje ergens onder mijn middenrif. Heel langzaam, doordat Diana steeds weer over dat ballonnetje streek, leek er iets op te lossen. Ik voelde de pijn omhoog vloeien tot onder mijn ribben en ineens voelde ik de steken in mijn hart en het verdriet.

Ik heb mezelf echt te weinig ruimte gegeven om stil te staan en te voelen wat deze verandering in mijn leven voor mij betekent. Maar het is niet te laat. Mijn agenda was te vol deze week en ik heb een afspraak afgezegd. Vandaag ga ik Jesse’s kamer opruimen, schoonmaken en er nieuw leven inblazen. Nieuw leven in mijn leven blazen…
En ik neem me weer voor om bewust lege ruimte te laten in mijn agenda, zodat ik me kan laten masseren, naar de sauna kan gaan, wandelen, liggen in het gras, naar de lucht kijken, naar de vogels luisteren, zomaar, zonder doel…