Anderhalve week geleden heb ik samen met Ingrid van Dijk voor het eerst een retraite-weekend verzorgd. Het was een hele belevenis en ik kwam van alles tegen bij mezelf. Op facebook vatte ik het zo samen: “Ik had er zin in, vond het spannend, heb genoten, me onzeker gevoeld, werd verrast, ontroerd, blij, was in m’n element, uit m’n element en nog veel meer…”
Nadat het weekend was afgelopen reden Ingrid en ik samen naar huis en was het heel fijn om erover na te praten. Vooral ook omdat we alles tegen elkaar zeggen, waarbij we niks uit de weg gaan. Niet altijd makkelijk, toch wil ik niet anders.
Maar toen ik thuis kwam voelde ik geen voldoening, was ik moe en vroeg ik me af of ik dit weer wilde doen. Ik ken dit van mezelf. Als ik aan iets nieuws begin leg ik de lat hoog voor mezelf, ben ik kritisch naar mezelf, zoom ik vooral in op wat niet goed ging, reken ik mezelf meer aan dan nodig is (blijkt later). Zo ook bij dit weekend.
Dat Frank, mijn man, thuis was, was fijn. Ik kon mijn verhaal aan hem kwijt en dat zorgde al voor de eerste relativering.
De volgende dag was ik de hele dag alleen en sprak ik, behalve het meisje achter de kassa bij de AH, helemaal niemand. Het was heerlijk zonnig en ik heb de hele dag niets anders gedaan dan wat scharrelen op m’n erf, gerommeld in de tuin, een wasje gedraaid, wat om me heen gekeken, in de zon gezeten, gewoon, zomaar, doelloos. En toen gebeurde het vanzelf, de mist in mezelf trok op en ineens kwam er allemaal mooie momenten opborrelen van het afgelopen weekend: de zaterdagochtend waarop ik de groep leidde, ik zo in mijn element was en alles moeiteloos en vanzelf leek te gaan, de prachtige inzichten waar deelnemers mee kwamen na een middag zonder programma, hoe ik in stilte en op mezelf juist ook zo de verbondenheid met anderen kon voelen op een heel vrije en prettige manier en dat ik daar helemaal niks voor hoefde te doen.
Dit en nog veel meer kwam langs die dag en het wierp een heel ander licht op mijn weekend.
Ik kan mezelf vergelijken met een kopje thee. Middenin de ervaring ben ik net een kopje met theeblaadjes waarin geroerd wordt, er is een hoop beweging, roering en drukte in mij. Als ik stop met roeren, net na de ervaring dwarrelen de theeblaadjes nog rond in mijn kopje en voel ik de onrust extra sterk omdat ikzelf niks meer doe. Na verloop van tijd, na een goede nachtrust en een dag gescharrel zakken de theeblaadjes naar de bodem en voel ik me rustig en stil worden. Als ik dan in mijn kopje kijk zie ik wat er op de bodem ligt en zie ik met veel meer helderheid hoe het werkelijk voor mij was.
In het najaar kan je een nieuwe retraite tegemoet zien 😉
