De kracht van stilte

Anderhalve week geleden heb ik samen met Ingrid van Dijk voor het eerst een retraite-weekend verzorgd. Het was een hele belevenis en ik kwam van alles tegen bij mezelf. Op facebook vatte ik het zo samen: “Ik had er zin in, vond het spannend, heb genoten, me onzeker gevoeld, werd verrast, ontroerd, blij, was in m’n element, uit m’n element en nog veel meer…”

Nadat het weekend was afgelopen reden Ingrid en ik samen naar huis en was het heel fijn om erover na te praten. Vooral ook omdat we alles tegen elkaar zeggen, waarbij we niks uit de weg gaan. Niet altijd makkelijk, toch wil ik niet anders.
Maar toen ik thuis kwam voelde ik geen voldoening, was ik moe en vroeg ik me af of ik dit weer wilde doen. Ik ken dit van mezelf. Als ik aan iets nieuws begin leg ik de lat hoog voor mezelf, ben ik kritisch naar mezelf, zoom ik vooral in op wat niet goed ging, reken ik mezelf meer aan dan nodig is (blijkt later). Zo ook bij dit weekend.
Dat Frank, mijn man, thuis was, was fijn. Ik kon mijn verhaal aan hem kwijt en dat zorgde al voor de eerste relativering.

De volgende dag was ik de hele dag alleen en sprak ik, behalve het meisje achter de kassa bij de AH, helemaal niemand. Het was heerlijk zonnig en ik heb de hele dag niets anders gedaan dan wat scharrelen op m’n erf, gerommeld in de tuin, een wasje gedraaid, wat om me heen gekeken, in de zon gezeten, gewoon, zomaar, doelloos. En toen gebeurde het vanzelf, de mist in mezelf trok op en ineens kwam er allemaal mooie momenten opborrelen van het afgelopen weekend: de zaterdagochtend waarop ik de groep leidde, ik zo in mijn element was en alles moeiteloos en vanzelf leek te gaan, de prachtige inzichten waar deelnemers mee kwamen na een middag zonder programma, hoe ik in stilte en op mezelf juist ook zo de verbondenheid met anderen kon voelen op een heel vrije en prettige manier en dat ik daar helemaal niks voor hoefde te doen.
Dit en nog veel meer kwam langs die dag en het wierp een heel ander licht op mijn weekend.

Ik kan mezelf vergelijken met een kopje thee. Middenin de ervaring ben ik net een kopje met theeblaadjes waarin geroerd wordt, er is een hoop beweging, roering en drukte in mij. Als ik stop met roeren, net na de ervaring dwarrelen de theeblaadjes nog rond in mijn kopje en voel ik de onrust extra sterk omdat ikzelf niks meer doe. Na verloop van tijd, na een goede nachtrust en een dag gescharrel zakken de theeblaadjes naar de bodem en voel ik me rustig en stil worden. Als ik dan in mijn kopje kijk zie ik wat er op de bodem ligt en zie ik met veel meer helderheid hoe het werkelijk voor mij was.
In het najaar kan je een nieuwe retraite tegemoet zien 😉

Afscheid en nieuw leven

Jesse begint aan zijn tocht.

Gisteren heb ik mezelf weer eens laten masseren.
Ik was het al een tijdje van plan, maar ik liet er steeds wat tussenkomen, mijn agenda liep weer vol, vergat het weer, vond anderen belangrijker dan mezelf of vond mezelf het geld niet waard…

De nacht ervoor werd ik wakker met een naar en onbestendig gevoel. Ik voelde me ontheemd in mijn eigen leven, alsof mijn basis weg was geslagen. Ik voelde ook wel waardoor het kwam. Jesse, mijn zoon is een paar weken geleden uit huis gegaan en woont en studeert sinds kort in Utrecht. Tamar, mijn jongste dochter die nog thuis woont, heeft het druk en gaat steeds meer haar eigen gang. Marijn, mijn oudste dochter is al een paar jaar uit huis. Mijn leven met kinderen is ineens geen dagelijkse vanzelfsprekendheid meer. Ze vliegen langzaam maar zeker uit, mijn rol als moeder verandert en dat doet pijn en ik voel me onthand.

Bij Diana op de massagetafel en tijdens het masseren van mijn buik voelde ik hoe ik de pijn onbewust had weggestopt had in een klein ballonnetje ergens onder mijn middenrif. Heel langzaam, doordat Diana steeds weer over dat ballonnetje streek, leek er iets op te lossen. Ik voelde de pijn omhoog vloeien tot onder mijn ribben en ineens voelde ik de steken in mijn hart en het verdriet.

Ik heb mezelf echt te weinig ruimte gegeven om stil te staan en te voelen wat deze verandering in mijn leven voor mij betekent. Maar het is niet te laat. Mijn agenda was te vol deze week en ik heb een afspraak afgezegd. Vandaag ga ik Jesse’s kamer opruimen, schoonmaken en er nieuw leven inblazen. Nieuw leven in mijn leven blazen…
En ik neem me weer voor om bewust lege ruimte te laten in mijn agenda, zodat ik me kan laten masseren, naar de sauna kan gaan, wandelen, liggen in het gras, naar de lucht kijken, naar de vogels luisteren, zomaar, zonder doel…