Categorie: Geen categorie

Dodenherdenking – Vier je mee?

De afgelopen jaren besteedde ik niet zoveel aandacht meer aan Dodenherdenking op 4 mei. Het is al zo lang geleden en de meeste mensen die het bewust hadden meegemaakt zijn al dood. Ik schaam me behoorlijk voor deze gedachten, ze zijn nogal kort door de bocht en oppervlakkig, maar eerlijk is eerlijk, zo dacht ik wel.
Tot vorig jaar.

Vorig jaar rond deze tijd was ik samen met Frank, mijn man, in Israël, het land waar ik woonde van mijn 11^e-20^elevensjaar. Op een ochtend vroeg reden we met de auto in de prachtige krater van Ramon in de Negev woestijn, we hadden de radio aan. Het viel me op dat er veel muziek werd gedraaid over liefde voor het vaderland, slachtoffers van oorlog en strijd, eenheid van het volk, dat soort zaken. Op zich is dat niet ongewoon in Israël, maar het was nu wel heel veel. Tot de sirene afging en ineens besefte ik, het was dodenherdenking die dag. We zette de auto aan de kant van de zandweg om een minuut stil te zijn.

Het sloeg in als een bom. De muziek die ik hoorde bracht me terug naar de tijd dat ik in Israël woonde tijdens de Libanon oorlog begin jaren 80. We woonden vlakbij de grens met Libanon, we zagen de tanks over de weg naar het noorden rijden en hoorden het gedreun in de verte. Ik zat op de middelbare school, docenten, vaders, broers werden opgeroepen naar het front. Soms konden we naar school, soms niet, angst en spanning waren voelbaar en het leven ging ook gewoon door.

Dodenherdenking in Israël maakte altijd diepe indruk op me. Er werd een lokaal ingericht als herdenkingsruimte met daarin foto’s van leraren en oud-leerlingen die op school hadden gezeten en gesneuveld waren tijdens een van de oorlogen. Op het schoolplein vond een grote herdenking plaats. Er werden gedichten voor gelezen, David Folken, mijn leraar literatuur, vertelde over zijn leven in Polen tijdens de 2^ewereldoorlog en er werd muziek gemaakt. Ik speelde met mijn blokfluit mee in het orkest. Dat vond ik heel fijn en bijzonder om te doen. Het herdenken van de doden kwam hier heel dichtbij, het werd persoonlijk en het verdriet en de pijn voelbaar. Ik voelde ook de troost die er vanuit ging en de verbinding.

Ik was er lang niet geweest in Israël, bijna 20 jaar, maar ik pakte de draad zo weer op. In wezen is het land niet veel veranderd, de sfeer, de geuren, het temperament (ik gedij er goed ;-)), allemaal zo vertrouwd, ik voelde me er weer helemaal thuis. Wel voelde ik een verharding en zag ik meer extremisme. Jeruzalem was orthodoxer geworden, Tel Aviv nog linkser.  In gesprekken met Hadas, mijn middelbare schoolvriendin en haar vrienden merkte ik hoe moedeloos en verbitterd iedereen was geworden over de voortdurende conflicten in het land waar maar geen einde aan komt. Tali, een vriendin van Hadas, verpleegkundige, wilde helpen op de Westbank, maar mocht het gebied niet in omdat ze haar veiligheid niet konden garanderen. Goede, hoopvolle initiatieven worden tegengewerkt of zijn heel riskant en worden daardoor vaak verboden. Het land is een grote wond, een diep trauma, met ieder zijn eigen verhaal. En van daaruit reageren ze, vervormd, verhard, het wordt van kwaad tot erger, afschuwelijk! En ik kan het ook zo begrijpen. Het maakt dat het muurvast zit (letterlijk), de rek is eruit en er is weinig hoop. Zo pijnlijk en verdrietig.

“Dit mag nooit meer gebeuren!” wordt vaak gezegd in Nederland tijdens herdenkingen. En we denken, of hopen op z’n minst, dat wij het anders, beter zouden doen…  Vanaf een afstand wijzen we met onze vinger, zij (wij) zijn goed en zij zijn slecht. Het is zo makkelijk gezegd, we hebben geen idee waar we het over hebben. Ik kan er een beetje over meepraten en kan zeggen, de werkelijkheid is veel complexer en genuanceerder. Joel, een middelbare schoolvriend van mij, liep ooit met zijn legereenheid in Libanon, ze schoten een ‘terrorist’ dood. Hij was helemaal van slag. Joel is een hele lieve zachtaardige jongen die ook dit deed. De zoon van Tali zit in het leger, ze voelt hem harder worden. Haar hart huilt.  We denken in good guys en bad guys, slachtoffers en daders, helden en klootzakken, zwart en wit, alsof de mensheid uit twee categorieën bestaat, maar zo is het niet. We zijn het allebei, we hebben het allemaal in ons en we hebben geen enkel idee hoe we zouden reageren in momenten waarin het er echt op aan komt!

Sinds vorig jaar vier ik weer Dodenherdenking en dit jaar opnieuw. Ik sta stil bij het besef dat ik het allemaal in me heb, liefde en haat en alles er tussenin. Ik sta stil bij het besef dat ik een keuze heb tussen hart en hard. Ik sta stil bij de oordelen die ik heb over goed en kwaad in mezelf en in anderen. Ik sta stil bij mijn diepe overtuiging dat ieder mens, ja ieder mens, een ziel heeft, die zuiver, puur en liefdevol is en ik huil om wie afgesloten is geraakt van zijn ziel, verhard is en van binnen dood is. En ik wens uit de grond van mijn hart iedereen toe, ja iedereen, dat het goed met hem of haar moge gaan. Dit is hoe ik dodenherdenking vier.

Vier je met mij mee? Je bent van harte welkom bij ons thuis, in onze ruime huiskamer. Een viering met meditatie, zang, drum en wat verder ontstaat. Er is koffie en thee en wat erbij.

Zaterdag 4 mei vanaf 19:15u, Randenbroekerweg 68, Amersfoort.

Mail of bel me als je wil komen: blok.greet@gmail.com/ 06-22966043

Met dank aan Anna

 Ik ben net thuis van een indrukwekkende reis naar Israël, het land waar ik 9 jaar woonde vanaf mijn 11^e levensjaar. Het was bijna 20 jaar geleden dat ik er voor het laatst was.

Een van de momenten die me geraakt heeft was tijdens ons bezoek aan Jeruzalem in de St. Anna-kerk (Anna, moeder van Maria). Een dierbare vriend had me gewezen op deze plek en gezegd, ‘Greet, dit is echt een plek voor jou’ en gelijk had hij. Allereerst trof me de eenvoud van het gebouw, het licht en de stilte en dat middenin de drukte van de oude stad in Jeruzalem. Maar waar deze plek vooral om bekend staat is de prachtige akoestiek, een plek die wel heel nadrukkelijk uitnodigt tot zingen…

 Toen Frank, mijn man en ik binnen liepen hoorde we gezang. Het klonk prachtig uit 2 kleine boxjes, althans dat dacht ik, maar het bleken 2 mensen te zijn die stonden te zingen voor het altaar. We zaten een tijdje te luisteren tot ze stopten. Toen stootte Frank mij aan, zullen we ook? Oef, dat vond ik wel heel spannend, bovendien was ik nog behoorlijk onder de indruk van het prachtige gezang van daarvoor. Maar het kriebelde wel. Op een gegeven moment begon ik zachtjes te neuriën. Het klonk gelijk, maar het bleef heel spannend. Op dat moment kwam er een grote groep mensen binnen. Ze gingen recht voor ons staan, nog net niet op mijn tenen, maar het scheelde niet veel. Ik voelde me letterlijk van mijn plek geduwd en schoof een stukje opzij. Het was toen net alsof Anna zelf mij influisterde, ‘Greet, dit is vast niet je bedoeling’.

De grote groep zong een lied in een taal die we niet verstonden en ging weer. De plek was weer vrij en Frank en ik schoven  terug. Ik zei tegen mezelf ‘oké Greet, ga!’, en tegen Frank, ‘oké, zullen we?’ Vanaf dat moment ging het vanzelf, het een na het andere lied borrelde op en we zongen werkelijk van alles. De ruimte werd een synagoge, een kerk, een tempel, de natuur en ons gezang zwol aan in canon, meerstemmig en vooral heel erg samen, zo ontzettend fijn! Toen we klaar waren zaten we nog een tijdje stil na te genieten.

Ineens viel mijn blik op een ster in de marmeren vloer, precies in het midden van de kerk. Ik moest er gewoon gaan staan. En daar zong ik helemaal alleen het laatste lied.

‘Confrontatie met mijn draken’

Iedere vrijdagochtend ga ik naar Zumba op de sportschool. Mensen die mij kennen weten dat dansen een grote passie van mij is, dus er moet heel wat gebeuren wil ik het overslaan. Wat het extra leuk maakt is dat ik er iedere keer een stel fijne vrouwen ontmoet, met wie ik na de zumba uitgebreid aan de koffie zit en dan bespreken we de dingen van ons leven.
Zo kwamen we er vandaag achter dat de meeste van ons het in deze tijd van het jaar wat moeilijk hebben. Ik merk dat zelf ook. Ik slaap minder goed en er komen allerlei thema’s langs die ik al zo lang ken. Zucht. Een goeie bekende is bijvoorbeeld dat ik na iets heel fijns en bijzonders, naderhand eerst heel enthousiast ben en in mijn element en dat daarna de twijfel toeslaat. Dat had ik bijvoorbeeld na mijn feest en ook na een workshop. Helemaal blij en dan ineens ‘o jee, wat heb ik gedaan?’ en dan is het helemaal mis, dan word ik kritisch en hard naar mezelf, echt heel naar. Daar vertelde ik dus over vandaag aan de koffie. Oh, zei een van de vrouwen, dat hoort echt bij de tijd van Michael, dan kom je al je draken tegen die je moet verslaan. Nou, dat was een hele geruststelling. Het klopt dus, ik klop dus… 😉

Maar wat helpt nou in deze tijd? Daar had ze gelukkig ook antwoord op: Vertraag, doe het rustig aan en neem stap voor stap, blijf bij datgene waar je op dat moment mee bezig bent. Ja mooi, daar kon ik wat mee en ik had ook al gemerkt dat het me hielp. Later op de dag kreeg ik van dezelfde vrouw nog een mail over Michael en deze tijd van het jaar met dit mooie gedicht:

Natuur, uw moederlijke zijn,
Ik draag het in mijn wilswezen
En de vuurmacht van mijn wil
Staalt de drijfveren van mijn geest,
Opdat zij zelfgevoel baren
Om mij in mijzelf te dragen.

Nadat ik dit las zag ik ineens dat ik uit mezelf al precies dat deed wat mij zo helpt in deze tijd en dat is contact maken met de natuur, herfsttakken in een vaas, mijn kopjes koffie buiten onder de tarp, ook als het regent en rustig aan doen. Het zijn zulke fijne momenten in mijn dag. Mijn eigen natuur weet wat goed voor me is, daar kan ik op vertrouwen!

Ik hoop dat je zonder al teveel kleerscheuren uit de strijd komt met je draken.

De laatste tijd heb ik aardig wat buiken mogen masseren. Heel bijzonder vind ik dat. Bij het idee dat iemand anders mijn buik gaat aanraken is mijn eerste reactie dat ik even mijn adem inhoud en mijn buik intrek. Ik schrik een beetje en deins terug. Vergelijkbare reacties zie ik soms ook in eerste instantie bij mensen aan wie ik een buikmassage voorstel. Het is een spannend gebied van ons lichaam en het komt heel dichtbij. Dat realiseer ik me heel goed als ik een buik mag masseren.

Toch merk ik bij iedereen die het toeliet, dat het ze goed deed. Er ging een wereld open, voor de mensen die ik mocht masseren en voor mij. Er werd zoveel gevoeld en ervaren. En het bracht prachtige inzichten. Ik ben er van onder de indruk. Hier een prachtig voorbeeld:

Een vrouw voelde een steen in haar buik die op haar drukte, het voelde zwaar. Terwijl haar buik werd aangeraakt, realiseerde ze zich dat ze veel verantwoordelijkheid voelde voor haar moeder, dat ze haar spaarde en haar uit de wind hield. Ze besefte dat ze dat al deed vanaf dat ze 5 jaar was en ze zich sindsdien nooit meer echt vrij voelde. Op de massagetafel ontdekte ze ook weer het vrije meisje in zichzelf dat graag schelpen verzamelde op het strand en ze mee naar huis nam. Daar houdt ze nog steeds van. Hoewel ze er ook voor haar moeder wil zijn, besloot ze ook om zichzelf meer ruimte en vrijheid te permitteren.
(Leuke bijkomstigheid is dat er heel veel schelpen in mijn massageruimte liggen en ze had toevallig die dag wat schelpen voor mij meegenomen. Iets in haar kende dat gevoel van vrijheid nog steeds …☺)

Verder zie ik mensen vooral ontspannen en tot rust komen als ik hun buik masseer. Daardoor beginnen darmen vaak te borrelen en sommigen moeten gelijk naar de wc. Anderen beseffen dat hun onderbuikgevoel veel meer klopt dan de drukke gedachten en redenaties in het hoofd.

Ik kan het je aanbevelen meer aandacht te schenken aan je buik.
Je mag natuurlijk komen voor een (buik-) massage, maar het kan ook heel simpel. Leg af en toe je hand op je buik, voel de warmte van je hand en de natuurlijke deining van je ademhaling. Het kan overal, terwijl je ergens zit of voordat je gaat slapen in je bed. Geef je buik de ruimte, houd je adem en je buik vooral niet in, buik lekker uit!
Merk wat er gebeurt. Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen!

Zingen en muziek zijn mij met de paplepel ingegoten. Mijn vader is musicus, mijn opa en overgrootvader waren dat ook. Ieder op zijn manier, de overeenkomst is dat ze mensen tot zingen en musiceren brengen/brachten, op scholen en in de kerk.

Toen ik 4 jaar was begon mijn vader aan het conservatorium. Hij had het druk, hij studeerde vaak op zolder en had ook nog een baan in het onderwijs. Maar als hij mijn zusje en mij ’s avonds naar bed bracht las hij ons voor en zongen we samen “ik ga slapen, ik ben moe”. Ik leerde de tweede stem spelen op mijn blokfluit. Dat floot ik dan terwijl mijn vader en mijn zusje Joke zongen. Ik ken mijn partijtje nog. Op de rand van mijn bed oefende mijn vader vervolgens de correcte uitspraak van liedteksten. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Puttershoek, vlakbij Rotterdam, daardoor had hij een brouwende R en dat mocht niet op het conservatorium. Met het woord “dropdrankje” wat hij langzaam uitspraak, dan werd het “duropdurankje”, oefende hij een “goede” rollende R. Het is hem nooit gelukt die R in zijn systeem te krijgen ;-). Ik denk met een heel warm gevoel terug aan dat moment zo vlak voor ik ging slapen.

Al jong ging ik op pianoles en zong ik in het kinderkerkkoor. Van oefenen heb ik nooit gehouden en ik koos liever mijn eigen repertoire, daardoor was pianoles geen groot succes, althans niet zo lang ik iets moest presteren. Zingen daarentegen vond ik heerlijk. Ik weet nog dat ik samen met de dochter van de dirigente een lied mocht zingen in de kerk voor de hele gemeente. Het galmde heerlijk in zo’n kerk en ik genoot ervan om zo voor iedereen te zingen.

Toen ik 11 jaar was vertrok ik met mijn familie naar een kleine nederzetting (Nes Amim) in Israel. Mijn vader startte er een koor waar ik al in meezong toen ik nog vrij jong was. Verder zongen mijn zussen en ik vaak tijdens de afwas, we improviseerden wat af. Dat ging overigens niet altijd zo, we maakten ook heel wat ruzie over wie er moest wassen en wie drogen. De geluiden die dan klonken waren vermoedelijk wat minder lieflijk en harmonieus 😉

Heel bijzondere herinneringen bewaar ik aan de tijd dat we wild kampeerden aan de Loire ergens middenin Frankrijk. We woonden inmiddels weer in Nederland hadden onze eigen gezinnen met jonge kinderen. We stonden met allemaal kampementen bij elkaar in de buurt. We aten vaak samen, zwommen, maakten grote vuren en… we zongen. Terwijl de kleine kinderen er tussendoor scharrelden en er af en toe een sluier verschoond werd zongen we heel vaak, vooral veel liederen die we mee hadden genomen uit Israel. Vast ritueel werd dat we de vakantie afsloten met zingen in een klein middeleeuws dorpskerkje vlak in de buurt. Er hing daar een heel bijzondere sfeer, bijna magisch en tegelijkertijd ook heel aards, de duivenpoep zat overal.

Ik heb ook hele periodes weinig gezongen, althans niet in een groep. (Ik zong wel veel met mijn kinderen) Ik ging steeds meer mijn eigen leven leiden en we zongen minder met de familie samen. Op zich wilde ik wel zingen in een koor, maar ik wilde qua sfeer liefst zoiets als aan de Loire, los en ongedwongen, puur natuur. Daarnaast heeft ook lange tijd mijn kritische, prestatiegerichte instelling me ervan weerhouden om te zingen, het moest goed zijn en zuiver…

Een paar jaar geleden trok ik de stoute schoenen aan en ik ging zingen bij een klein ensemble. Ik vond de muziek mooi en de mensen aardig, maar toch… ik mistte iets. Het ging me teveel om de nootjes, het studeren en ik mistte het plezier. Na 2 jaar ben ik er gestopt.

Na wat omzwervingen, een workshop en mantra zingen met Jan Kortie, zingen met Claartje Kocken op de Vrije School in Zeist kwam ik steeds dichter bij dat waar ik zo naar verlangde, vrij en met plezier samen zingen. Liefst zing ik eenvoudige liederen waarbij ik op den duur niet meer na hoefde te denken.

Ik volg al heel wat jaren verschillende opleidingen bij het Itip, School voor Leven en Werk. Het zijn geen opleidingen waarmee ik iets word en een diploma voor krijg. Het zijn opleidingen die me helpen steeds meer te ontdekken wie ik nou in wezen ben en wat bij mij past. Het heeft mij een enorme impuls gegeven om mezelf steeds meer te zien en accepteren, met al mijn imperfecties en rafelige kantjes. Ik ben steeds meer uit mijn schulp gekropen, doe steeds meer de dingen waar ik van hou en waar ik blij van word. Zo sudderde het al een tijdje dat ik iets met samen-zingen wilde gaan doen. Maar ja, er sudderde en suddert wel meer…

Toen ineens, heel onverwacht, overleed 3 weken geleden mijn lieve kleine nichtje Pien van nog geen 2 jaar oud. We zijn er met z’n allen kapot van in de familie en missen haar heel erg.
Twee weken geleden was de afscheidsviering. Mijn zusje Machteld, de moeder van Pien vroeg wie er iets wilde zeggen/doen die dag. “Ik!” zei ik gelijk, terwijl ik nog geen idee had wat dan. En ineens wist ik het, ik wilde een lied zingen, met iedereen die maar mee wilde doen. Ik had al een tijdje een melodietje in mijn hoofd, die ontstaan vanzelf bij mij en die kan ik weken lopen neuriën. Dat werd de melodie voor het liedje voor Pien. De tekst ontstond ’s ochtends een keer in bed.

Ik voelde dat ik dit heel graag wilde doen en tegelijkertijd ook hoe ontzettend spannend ik het vond. En ik vroeg me af of ik het wel kon, want steeds als ik het liedje zong werd ik heel erg verdrietig en moest ik huilen.
Ik heb een week lang geoefend in het mezelf kalmeren als ik verdriet op voelde komen. Dan zocht ik de grond onder mijn voeten, de stevigheid in mijn bekken en de rust in mijn buik. En ik nam me voor dat het niet perse hoefde, als het niet zou gaan, dan zou ik het niet doen. Zo ging ik naar het afscheid van Pien.

Er waren heel veel mensen naar het afscheid gekomen. Naarmate het moment naderde dat ik zou gaan zingen ging mijn hart hoe langer hoe meer tekeer. Toen was het zover, ik liep naar voren en ineens vlak voor ik de verhoging opstapte waar ik zou zingen stond Marijn, mijn dochter naast me om me te steunen omdat ze wist hoe spannend ik het vond. Wat een verrassing en wat fijn. Ze kwam als een geschenk uit de hemel. Daar stond ik dan. Ik vertelde dat ik een liedje had gemaakt en dat ik niet wist of ik het uit m’n strot zou krijgen. Ik trilde als een rietje.

En toen ineens, ik weet niet wat me overkwam, ik voelde een enorme spirit en kracht en ik zong en zong en zong zoals ik volgens mij nog nooit heb gezongen. Steeds meer mensen zongen mee, ik hoorde mijn vader en zus Christien een tweede stem inzetten, het gezang zwol aan en ik voelde me zo gelukkig, zo rijk en gedragen. Het was een heel bijzonder en magisch moment voor mij en ook heel belangrijk. Ik voelde dat ik me ergens van had bevrijd en dat gevoel heb ik nog steeds. Achteraf hoorde ik van veel mensen hoe fijn ze het hadden gevonden dat ik zong, dat het ze ontroerd had en getroost. Nog steeds voel ik de dankbaarheid en ontroering als ik terugga naar dat moment en dat ik dit heb mogen doen en kon doen. En ik voel ook weer hoe ontzettend ik van zingen hou en hoe graag ik dit samen met anderen doe.

Met kleine Pien als grote inspiratiebron en als engeltje op mijn schouder treed ik in de voetsporen van mijn voorouders en wil ik dit nu helemaal gaan doen en organiseren. Het ontroerd me dit zo op te schrijven.
Je bent van harte welkom om met hart en ziel te zingen bij mij thuis. Een keer in de maand op vrijdagavond organiseer ik “ZING EN LEEF!”

De afgelopen tijd is een ingrijpende, intense tijd voor mij geweest.
Het is mede te danken aan wat ik leerde tijdens mijn mindfulness-trainersopleiding en het integreren ervan in mijn dagelijks leven dat deze tijd voor mij een hele goede en mooie tijd is geweest die ik nog steeds in me meedraag. Ik ben het leven helemaal aangegaan en heb het bewust beleefd. Ik hoop dat mijn stukje jou inspireert om het leven te omarmen met al z’n up’s en down’s.

Vlak na de zomervakantie kwamen Frank en ik tot de ongelofelijke ontdekking dat ik zwanger was. Het was heel erg welkom, hoewel het ook even schrikken was, we hadden er niet meer op gerekend, ik ben al 48 jaar. Ook was er angst. Ik ben 2 jaar geleden ook twee keer zwanger geweest en dat liep beide keren uit op een miskraam.
Maar het leek goed te gaan deze keer, de eerste echo’s waren goed en na 11 weken zagen we een klein bewegelijk wezentje, met een kloppend hartje, met armpjes en beentjes. We kregen steeds meer vertrouwen en begonnen ons erop te verheugen en plannen te maken. Een heerlijke vrolijke tijd.

We hadden een hele lieve verloskundige, die erg met ons meeleefde. Ze plande extra echo’s voor ons in om ons gerust te stellen, het was nog zo ontzettend spannend. In week 13 gingen we weer voor een echo, vol goede moed, als die echo positief was zouden we ons nieuws aan de grote klok hangen…
En toen bleek ons kindje niet gezond. Weer zagen we een levendig spartelend kindje met alles erop en eraan. Maar op zijn buik was een grote bal zichtbaar, zijn ingewanden bleken zich te ontwikkelen buiten de buikwand en de verloskundige zag een verdikking bij de nekplooi. Binnen een paar dagen zaten we in het WKZ.
Frank en ik hebben besloten af te zien van allerlei onderzoek, we voelden heel duidelijk dat we ons geen illusies hoefden te maken, ons kindje was niet levensvatbaar en we besloten de zwangerschap af te breken. Daarin hebben we ons heel erg gesteund gevoeld door de mensen die werken in het WKZ. We ervoeren veel ruimte, vrijheid en respect. Heel verrassend voor mij, ik heb het ook anders meegemaakt in ziekenhuizen.

Het was op een ochtend, een week of twee voor ik zou bevallen, ik zou de kamer gaan stofzuigen en allerlei andere huishoudelijke klusjes.
Maar ik had een knagend gevoel in mijn maag en iets hield me tegen om te beginnen, alsof ik dan ergens aan voorbij zou gaan. Ik voelde een sterke drang om te gaan zitten, alleen maar te zitten en verder niks en dat heb ik gedaan. Ik heb wat kaarsjes aangestoken, rustige klassieke muziek aangezet en ik ben gaan zitten, urenlang.
Het gevoel in mijn maag werd sterker, ongemakkelijk, misselijkmakend en ik had de neiging om weer op te veren en te gaan stofzuigen, maar ik bleef zitten, ik bleef bij dat gevoel.
En toen realiseerde ik me dat ik heel veel moeite had om mijn zwangerschap te beëindigen, alsof ik dit kindje de deur wees en hij niet welkom was, een heel naar gevoel. Ik werd heel verdrietig (ook terwijl ik dit opschrijf).
En toen ineens viel me te binnen, ja ik ging fysiek afscheid nemen van dit kindje, maar niet van zijn zieltje. Ik voelde hem heel dichtbij en hij kreeg gezelschap van de andere zieltjes die eerder hadden aangeklopt in mijn leven en die fysiek niet in mijn leven waren. Ik voelde ze in- en om me heen. Heel intens en troostend, als een warme deken om me heen.

Ik ben heel blij dat Frank en ik bewust samen de keuze hebben gemaakt om aan dit gegeven in ons leven alle ruimte en aandacht te geven. We hebben ons werk en andere verplichtingen een tijdje neergelegd. We waren veel samen, met z’n tweeën en met de kinderen en hielden het heel rustig. Het voelde als een lange retraite.
We stonden heel dichtbij onszelf en bij elkaar en waren in staat om van daaruit keuzes te maken die bij ons passen.
Op 25 november is ons zoontje Robin geboren en we hebben met ons gezin afscheid van hem genomen.
Alles wat daarin op mijn pad kwam ben ik aangegaan. Ik heb me intens verdrietig gevoeld en enorm gelukkig. Ik heb genoten van de liefde en betrokkenheid in ons gezin, van vrienden, familie en bekenden. Ik voelde me gedragen en gesteund.
Robin was een klein wondertje, hij was prachtig, een engeltje en hij heeft me gebracht dat ik kon voelen hoe gelukkig ik ben als ik helemaal trouw ben aan mezelf en het op mijn manier doe, samen met Frank. Ik heb gevoeld hoeveel Frank en mijn kinderen voor mij betekenen en hoe fijn ik het vind om moeder te zijn.

Vorige maand was de oma van Frank (mijn man) jarig. Ze werd 95 jaar. Wat een leeftijd! We wilden graag naar haar toe die dag, maar wisten ook niet zo goed wat we ermee aan moesten. Oma ligt al maanden alleen nog maar in bed, ze eet nauwelijks, slaapt meestal en ze is dement aan het worden. Waar konden we haar nog plezier mee doen en was er een mogelijkheid om haar te laten voelen dat ze jarig was die dag? Frank kwam met het idee om voor haar te zingen. Maar wat dan? Lang zal ze leven? Tja, dat zit er niet in, maar waarom eigenlijk niet? Wat maakt die tekst nou uit? De laatste keren dat we bij haar waren genoot ze zichtbaar van aangeraakt worden en knuffelen. Ons idee om voor oma te gaan zingen en haar te knuffelen voor haar verjaardag werd gemengd ontvangen in Franks familie. En dat begrijp ik heel goed. Wij besloten te gaan met taart (voor onszelf ;-)) en advocaat met slagroom, waar oma dol op is. Dus wie weet.

Het werd een heel bijzondere ochtend voor me en ik geloof voor iedereen, ook voor oma. Toen we aankwamen was oma wakker, dat was een verrassing en ze zag ons. Rutger, Franks broer, gaf oma een kus “je bent jarig oma, 125 jaar, gefeliciteerd!”. “Echt?” oma reageerde zowaar. Ze kon het niet geloven. We zijn om haar bed gaan staan en hebben uit volle borst voor haar gezongen “Lang zal ze leven, ze leve hoog in de gloria!” En we hebben haar geknuffeld, gestreeld, gezoend. Terwijl ik dit schrijf voel ik nog haar wang tegen de mijne. Ze genoot ervan en ontspande. Op een gegeven moment zei ze tegen me, met haar lage stem “dankjewel, je hebt warme handen”. Zo bijzonder. We hebben met z’n allen advocaat gegeten, met slagroom. Oma ook, 2 glaasjes! Toen we weggingen was oma zichtbaar ontroerd, ze had tranen in haar ogen.

Toen ik na afloop door de gangen van het verzorgingshuis liep voelde ik me blij, ontroerd en bijzonder rustig en ontspannen. Zo heerlijk om zo contact te hebben, zonder woorden, alleen maar fysiek. Verder hoefde er helemaal niks. Ik heb nog nooit zo intiem contact met haar gevoeld als nu. Dankjewel oma.

Grappig is dat toch, dat heel veel mensen denken dat als je mindfulnesstrainer bent, zoals ik dus ;-), dat je het dan allemaal wel weet zo langzamerhand en volledig verlicht en ontspannen door het leven gaat. Nou, echt niet!
Ik zal je een paar voorbeelden geven uit mijn leven wat er bij mij gebeurt en hoe mindfulness mij helpt:

Fanatiek zwoegen achter de grasmaaier, daar ben ik toevallig erg goed in. Ik merk het als ik last krijg van mijn rug en chagrijnig word en weet inmiddels ook dat het nergens voor nodig is. Ik kan mijn tempo en intentie makkelijk aanpassen. Ik krijg meer plezier in grasmaaien en wordt nog effectiever ook.

Ik merkte deze week dat ik me opgejaagd voelde. Toen ik stilstond bij dat gevoel besefte ik dat ik me heel erg bezig hield met het idee dat ik moet zorgen dat onze tuin op orde is voor we op vakantie gaan. Ik vroeg me: Is dat echt nodig? Conclusie: helemaal niet! Sterker nog, het is eeuwig zonde om daar tijd en energie aan te besteden, ik kan er naderhand niet eens van genieten en als ik thuis kom is de tuin sowieso ontploft. Ik kon het idee loslaten en ontspannen daardoor.

Ik hou ervan om mensen te helpen en voor ze te zorgen. Soms schiet ik een tikkie door… Als ik tijdens een gesprek merk dat ik met mijn lijf voorover neig, de spanning voel in mijn nek en kaken realiseer ik me dat ik teveel mijn best doe, problemen voor een ander op wil lossen terwijl ik dat helemaal niet kan. Dan weet ik weer dat ik achterover kan leunen, ontspannen en er alleen maar hoef te zijn en te luisteren. En dat dat goed genoeg is.

Ik kan heel stoer een daadkrachtig overkomen. Dat kan ik ook echt zijn, maar soms voelt het van binnen heel anders… Als ik herken dat ik me zo voordoe terwijl mijn hart bonst omdat ik geschrokken ben of iets me raakt helpt het me om te zeggen hoe het echt zit. Dan voel ik me rustig worden en vaak ontstaat er een veel opener en ontspannen contact met de ander.

Ik kan eindeloos blijven aanvullen met voorbeelden. Mindful leven is een voortdurende ontwikkeling waardoor ik steeds tot nieuwe inzichten kom en ontdekkingen doe. Het vraagt om onderhoud en discipline, ik ben nooit klaar. Mijn leven heeft ook nog gewoon z’n ups en downs, net als iedereen. Waarom doe ik het dan eigenlijk, zou je je kunnen afvragen…
Mindfulness heeft mij ook veel opgeleverd: Ik voel me rustiger, meer ontspannen en evenwichtiger. Ik heb flink wat pit, maar kan beter tot 10 tellen en geduld opbrengen (zeggen ook mijn kinderen ;-)). En door mindfulness sta ik steeds weer stil bij: Wat houdt me bezig? Met welke intentie doe ik dingen? Wat raakt me? Klopt het wat ik doe?
Dit helpt me vervolgens om bewust keuzes te maken; stoppen? doorgaan? afwachten? veranderen? blijven? weggaan? spreken? stil zijn? luisteren? negeren?
Op deze manier blijf ik de verantwoordelijkheid dragen voor mijn eigen leven, voor mijn eigen welzijn en geluk. En ik kan me geen ander leven voorstellen dat meer vervullend is dan zo.

Een aantal van mijn massageklanten maakt regelmatig een afspraak bij mij. Sommigen maken bij vertrek gelijk een afspraak voor een volgende keer. Dat vind ik natuurlijk heel erg leuk en fijn, ik doe mij werk heel graag en ik hou ervan om al masserend contact te maken en een stukje mee te lopen in het leven van ander.
Maar ik vind het vooral heel mooi dat ze zichzelf die massages gunnen en op deze manier goed voor zichzelf zorgen.

Een aantal jaar geleden deed ik een heel grote ontdekking: Zorgen voor mezelf is oké, sterker nog, het is heel goed zelfs! En ik hoef er niks voor te doen, geen voorwaarden, goedmakers of verrekeningen, het is niet egoïstisch of kortzichtig. En ik heb ervaren dat het klopt. Als ik goed voor mezelf zorg, mezelf in acht neem, voel ik me sterk, evenwichtig en liefdevol. Daarmee geef ik mezelf en anderen het beste van mezelf wat ik te geven heb. Dat is fijn voor iedereen, inclusief mezelf.

Zo simpel kan het dus zijn…

Een van de dingen die ik me een tijdje terug heb voorgenomen, in dit kader, is om mezelf regelmatig te laten masseren. Dat doet me goed, ik ontspan, kom meer tot mezelf en kom altijd weer tot nieuwe inzichten. Ik deed dat best aardig tot nu toe, niet zo regelmatig als ik mezelf had voorgenomen, maar toch, niet gek voor een begin… 😉

Ik was al een tijdje op zoek naar een masseur bij mij in de buurt en ineens schoot me iemand te binnen waar ik jaren geleden al eens eerder was. Ze was me in positieve zin bij gebleven. Ik maakte een afspraak met haar en nam me voor om mijn agenda mee te nemen, zodat ik, als ik haar nog steeds prettig vond, gelijk een nieuwe afspraak kon maken.

Zo gezegd zo gedaan.

Ik vond haar weer heel prettig, de massage was fijn en ik voelde dat het me goed deed.
Na de massage zat ik zacht, kwetsbaar, met een weeïg gevoel in mijn maag op mijn stoel met een glaasje water op het punt om mijn agenda uit mijn tas te halen voor een volgende afspraak. En toen gebeurde het. Het weeïge gevoel in mijn maag werd sterker en pijnlijk en er klonken stemmen in mijn hoofd: “tjonge wat decadent”, “is dat nou niet wat overdreven?”, “wat zullen anderen hier wel niet van denken?” En daarna: “Greet, stel je niet zo aan en maak gewoon een nieuwe afspraak, zo moeilijk is dat toch niet? Maak toch niet overal zo’n punt van, jij doet ook altijd zo moeilijk…”

Naar de hardheid van mijn laatste oordelen heb ik niet geluisterd. Ik voelde hoe kwetsbaar dit stuk nog is in mij, om te zorgen voor mezelf, mezelf iets gunnen helemaal voor mij alleen en dat ik mezelf tekort zou doen als ik daar zomaar overheen zou walsen.

Aan de masseuse heb ik heel precies verteld wat er in mij omging op dat moment. Ik heb even zitten huilen en ben naar huis gefietst. Een beetje wiebelig, maar dat was gek genoeg wel prettig.
Ik heb (nog) geen nieuwe afspraak gemaakt. En dat is helemaal goed voor nu.