Jesse begint aan zijn tocht.
Gisteren heb ik mezelf weer eens laten masseren.
Ik was het al een tijdje van plan, maar ik liet er steeds wat tussenkomen, mijn agenda liep weer vol, vergat het weer, vond anderen belangrijker dan mezelf of vond mezelf het geld niet waard…
De nacht ervoor werd ik wakker met een naar en onbestendig gevoel. Ik voelde me ontheemd in mijn eigen leven, alsof mijn basis weg was geslagen. Ik voelde ook wel waardoor het kwam. Jesse, mijn zoon is een paar weken geleden uit huis gegaan en woont en studeert sinds kort in Utrecht. Tamar, mijn jongste dochter die nog thuis woont, heeft het druk en gaat steeds meer haar eigen gang. Marijn, mijn oudste dochter is al een paar jaar uit huis. Mijn leven met kinderen is ineens geen dagelijkse vanzelfsprekendheid meer. Ze vliegen langzaam maar zeker uit, mijn rol als moeder verandert en dat doet pijn en ik voel me onthand.
Bij Diana op de massagetafel en tijdens het masseren van mijn buik voelde ik hoe ik de pijn onbewust had weggestopt had in een klein ballonnetje ergens onder mijn middenrif. Heel langzaam, doordat Diana steeds weer over dat ballonnetje streek, leek er iets op te lossen. Ik voelde de pijn omhoog vloeien tot onder mijn ribben en ineens voelde ik de steken in mijn hart en het verdriet.
Ik heb mezelf echt te weinig ruimte gegeven om stil te staan en te voelen wat deze verandering in mijn leven voor mij betekent. Maar het is niet te laat. Mijn agenda was te vol deze week en ik heb een afspraak afgezegd. Vandaag ga ik Jesse’s kamer opruimen, schoonmaken en er nieuw leven inblazen. Nieuw leven in mijn leven blazen…
En ik neem me weer voor om bewust lege ruimte te laten in mijn agenda, zodat ik me kan laten masseren, naar de sauna kan gaan, wandelen, liggen in het gras, naar de lucht kijken, naar de vogels luisteren, zomaar, zonder doel…